Έλληνες φυγάδευσαν τα αρχαία της Αμφίπολης

Αντικείμενα της Αμφίπολης δόθηκαν στην Βρετανία κατόπιν συμφωνίας με τις ελληνικές Αρχές

 Ν έα δεδομένα στο ζήτημα του κατά πόσο βρετανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου λεηλάτησαν, έκλεψαν και εν συνεχεία μετέφεραν αρχαία αντικείμενα από την Αμφίπολη στην Αγγλία όπως αποκαλύπτει στο ρεπορτάζ του  το zougla.gr

Αφορμή στάθηκαν διάφορα αρχαία αντικείμενα τα οποία αν και προέρχονται από την Αμφίπολη, εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο.

Τα ευρήματα υπολογίζεται ότι ανακαλύφθηκαν από Βρετανούς στρατιώτες την περίοδο 1915 – 1918 και παραδόθηκαν στο μουσείο από έναν Βρετανό στρατιωτικό γιατρό, ο οποίος υπηρετούσε μαζί με τις δυνάμεις της Αντάντ κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου.

Το βασικό ερώτημα είναι απλό. Έκλεψαν τελικά οι Βρετανοί στρατιώτες αντικείμενα από την Αμφίπολη; Και αν όχι με ποιον τρόπο τα ευρήματα βρέθηκαν στην κατοχή του Βρετανικού Μουσείου;

Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δίνει το ίδιο το μουσείο έπειτα από παρέμβαση-επικοινωνία του zougla.gr αφενός με στέλεχος του μουσείου και συγκεκριμένα διευθυντή στον τομέα Ελληνικής και Ρωμαϊκής αρχαιότητας, τον Andrew Shapland και αφετέρου με τον διευθυντή φωτογραφίας του Αυτοκρατορικού Πολεμικού Μουσείου (Ιmperial War Museum) του Λονδίνου, Alan Wakefield.

«Τα αρχαία δόθηκαν κατόπιν συμφωνίας»

Το Βρετανικό Μουσείο, στην απάντηση που απέστειλε στο zougla.gr, ξεκαθαρίζει ότι έχει στην κατοχή του αρχαία αντικείμενα από την Αμφίπολη τα οποία αποκτήθηκαν κατόπιν συμφωνίας των ελληνικών Αρχών με τις βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ειδικότερα, όπως τονίζεται, «τον Φεβρουάριο του 1916 επετεύχθη συμφωνία ανάμεσα στην Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία, εκπρόσωπος της οποίας ήταν ο Γεώργιος Οικονόμου και αντιπροσώπους των δυνάμεων της Αντάντ σχετικά με την ανακάλυψη των αρχαιοτήτων. Η συμφωνία διαβεβαίωνε ότι η ελληνική νομοθεσία για τις αρχαιότητες είχε ισχύ σε περιοχές οι οποίες ήταν υπό τον έλεγχο των βρετανικών και των γαλλικών δυνάμεων».

Επιπλέον, οι επικεφαλής του ιδρύματος αναφέρουν ότι το μουσείο φιλοξενεί μια μικρή συλλογή αντικειμένων από την Αμφίπολη στην οποία περιλαμβάνονται δύο κεραμικά αγγεία, ένα χάλκινο δακτυλίδι, μία χάλκινη καρφίτσα και κομμάτι χρυσού (σ.σ. που τοποθετούνταν στο στόμα του νεκρού), ένα δόρυ και ένα μαχαίρι από χαλκό τα οποία παραδόθηκαν από τον στρατιωτικό γιατρό του Βασιλικού Στρατιωτικού Ιατρικού Σώματος, δρ. Έρικ Γκάρντνερ.

(Τα ευρήματα της Αμφίπολης που εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο)
Πρέπει να σημειωθεί ότι στην απάντηση του μουσείου ξεκαθαρίζεται ότι τα αντικείμενα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις ανασκαφές που διεξάγονται το τελευταίο χρονικό διάστημα στον λόφο Καστά. Αντιθέτως χρονολογούνται , όπως επισημαίνεται, τον 6ο αιώνα π.Χ., δηλαδή δύο αιώνες πριν από την δημιουργία του τύμβου της Αμφίπολης.

Η απάντηση του μουσείου:

Η μετάφραση:
«Η συλλογή του Βρετανικού Μουσείου δεν περιλαμβάνει αντικείμενα από τον τύμβο Καστά στην Αμφίπολη της Βορείου Ελλάδας, όπου παροντικά γίνονται ανασκαφές από αρχαιολόγους του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού.

Το Βρετανικό Μουσείο φιλοξενεί μία μικρή συλλογή αντικειμένων από την περιοχή της Αμφίπολης. Μεταξύ άλλων (στη συλλογή) περιλαμβάνονται δύο κεραμικά αγγεία, μεταλλικά κοσμήματα και δύο όπλα, που δόθηκαν ως δωρεά κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από στρατιωτικό γιατρό του Βασιλικού Στρατιωτικού Ιατρικού Σώματος, τον δρ. Έρικ Γκάρντνερ.

Τα αντικείμενα που δώρισε ο δρ. Έρικ Γκάρντνερ στο Βρετανικό Μουσείο σχετίζονται με μία λιτή ταφή που χρονολογείται τον 6ο αιώνα π.Χ. Ως εκ τούτου δεν μπορούν να έχουν σχέση με τον τάφο που χτίστηκε αργότερα, τον 4ο αιώνα π.Χ., όπου τις τρέχουσες ημέρες γίνονται ανασκαφές στον τύμβο Καστά: Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι Βρετανοί στρατιώτες ανακάλυψαν ή έκαναν ανασκαφές σε αυτόν τον σημαντικό τάφο.

Οι πρόσφατες ανακαλύψεις σ” ένα μεγάλο ταφικό μνημείο στην περιοχή της Αμφίπολης στη Βόρεια Ελλάδα έχουν κινήσει το ενδιαφέρον των μίντια. Οι ανασκαφές που βρίσκονται σε εξέλιξη στον λόφο Καστά έχουν αποκαλύψει μία εντυπωσιακή ταφική είσοδο η οποία ανάγεται στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ., γύρω στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Προς το παρόν η ανασκαφή δεν έχει προχωρήσει μέχρι τον ταφικό θάλαμο, ωστόσο είναι πιθανό να οδηγήσει σ” ένα εξαιρετικό «σύνολο», εάν ο θάλαμος είναι άθικτος.

Η Αμφίπολη είναι μία περιοχή η οποία χρονολογείται από την Προϊστορική Περίοδο και συμπεριλαμβάνει πολλές περιόδους. Έγινε αθηναϊκή αποικία τον 5ο αιώνα π.Χ. και ήταν το σημείο όπου διεξήχθη μία σημαντική μάχη του Πελοποννησιακού Πολέμου. Όπως σε κάθε ελληνική πόλη, υπήρχαν και εκεί πολλοί τάφοι στον γύρω οικισμό. Τάφοι από την Εποχή του Σιδήρου κι έπειτα έχουν ανασκαφεί στην πέριξ περιοχή.

Η Αμφίπολη βρίσκεται στον ποταμό Στρυμόνα ο οποίος έγινε η πρώτη γραμμή ανάμεσα στις βουλγαρικές και τις συμμαχικές δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής δραστηριότητας, κομμάτια από ένα μνημείο πέτρινου λέοντα ανακαλύφθηκαν κοντά στο ποτάμι από τους Βρετανούς στρατιώτες. Ο Λέων της Αμφίπολης, μνημείο το οποίο αποκαταστάθηκε την εποχή του 1930, έχει συσχετιστεί με τον τύμβο Καστά από τους αρχαιολόγους.

Παρ” όλο που είναι πιθανό αυτό το Μνημείο του Λέοντα να ήταν το σημείο αναφοράς του εν λόγω μνημειώδους τάφου, εντοπίστηκε αρκετά χιλιόμετρα πιο βόρεια, στην απέναντι όχθη του ποταμού. Είναι πιθανό να μετακινήθηκε από τον τύμβο Καστά σε αυτήν την τοποθεσία, κάποια στιγμή στους αρχαίους χρόνους.

Ένα μεγάλο μέρος αρχαιοτήτων ανακαλύφθηκε από Βρετανούς και Γάλλους στρατιώτες που συμμετείχαν στο «Μέτωπο της Θεσσαλονίκης»* ως απόρροια στρατιωτικής δράσης. Τον Φεβρουάριο του 1916 επετεύχθη συμφωνία ανάμεσα στην Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία, εκπρόσωπος της οποίας ήταν ο Γεώργιος Οικονόμου και αντιπροσώπους των συμμαχικών δυνάμεων σχετικά με την ανακάλυψη των αρχαιοτήτων.

Αυτή διαβεβαίωνε ότι η ελληνική νομοθεσία για τις Αρχαιότητες υποστηρίζονταν σε περιοχές οι οποίες ήταν υπό τον έλεγχο των βρετανικών και των γαλλικών δυνάμεων. Στο τέλος του πολέμου πολλά από τα ευρήματα του βρετανικού στρατού στη Θεσσαλονίκη μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο με την άδεια της ελληνικής κυβέρνησης. Η συλλογή του Βρετανικού Μουσείου συμπεριλαμβάνει 3.000 αντικείμενα των βρετανικών δυνάμεων στη Θεσσαλονίκη.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου το Βρετανικό Μουσείο δέχθηκε μία δωρεά του στρατιωτικού του Βασιλικού Στρατιωτικού Ιατρικού Σώματος, δρ. Έρικ Γκάρντνερ. Αυτή η ομάδα αντικειμένων που σχετίζεται με την Αμφίπολη χαρακτηρίστηκε ως το «περιεχόμενο ενός τάφου στον Στρυμόνα» και χρονολογείται τον 6ο αιώνα π.Χ. Αποτελείται από δύο κεραμικά αγγεία, ένα χάλκινο δακτυλίδι, μία χάλκινη καρφίτσα και κομμάτι χρυσού (σ.σ. που τοποθετούνταν στο στόμα του νεκρού). Ένα δόρυ και ένα μαχαίρι από χαλκό τα οποία μεταγενέστερα σχετίστηκαν με αυτή τη δωρεά δεν είχαν καταγραφεί τότε.

Ο Γκάρντνερ ήταν παρών όταν ένας διαφορετικός τάφος κοντά στην Αμφίπολη αποκαλύφθηκε έπειτα από βουλγαρικό βομβαρδισμό: αγκίστρια από τον τάφο χρησιμοποιήθηκαν από τις βρετανικές δυνάμεις για να πιάσουν ψάρια στην κοντινή λίμνη. Είναι πιθανό η εκσκαφή τάφρων και οι βομβαρδισμοί να οδήγησαν στην αποκάλυψη αρκετών τάφων στην Αμφίπολη, παρόλα αυτά η συλλογή του Βρετανικού Μουσείου περιλαμβάνει μόνο αυτή το σύνολο ταφικών αντικειμένων και τέσσερα ποικίλα αντικείμενα που αποκτήθηκαν πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα αντικείμενα που δώρισε ο δρ. Έρικ Γκάρντνερ στο Βρετανικό Μουσείο σχετίζονται με μία λιτή ταφή που χρονολογείται τον 6ο αιώνα π.Χ. Ως εκ τούτου δεν μπορούν να έχουν σχέση με τον τάφο που δημιουργήθηκε αργότερα, τον 4ο αιώνα π.Χ., όπου τις τρέχουσες ημέρες γίνονται ανασκαφές στον τύμβο Καστά: Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι Βρετανοί στρατιώτες ανακάλυψαν ή έκαναν ανασκαφές σε αυτόν τον σημαντικό τάφο».

* Τον Οκτώβριο του 1915 στρατεύματα της «Entente» (Βρετανοί και Γάλλοι) αποβιβάζονται στη Θεσσαλονίκη και δημιουργούν με τη συνεργασία Σέρβων, Ιταλών, Ρώσων και Ελλήνων το «Μακεδονικό Μέτωπο του Α” Παγκοσμίου Πολέμου» γνωστό και ως «Μέτωπο της Θεσσαλονίκης». Aν και η Ελλάδα δεν είχε ακόμα μπει στον πόλεμο, ο πόλεμος είχε μπει στην Ελλάδα. Αντίπαλοι του Μετώπου ήταν οι «Κεντρικές Δυνάμεις», Βούλγαροι, Γερμανοί, Αυστροούγγροι και αργότερα Τούρκοι.

«Ήταν μια ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τους Βρετανούς στρατιώτες»

Το zougla.gr συνομίλησε με τον διευθυντή φωτογραφίας του Αυτοκρατορικού Πολεμικού Μουσείου (Ιmperial War Museum) του Λονδίνου, κ. Alan Wakefield, ο οποίος περιέγραψε πώς ακριβώς γινόταν η διαδικασία εισαγωγής των αρχαίων αντικειμένων την περίοδο εκείνη από την Ελλάδα στη Βρετανία.

Όπως ανέφερε o κ.Wakefield οι στρατιώτες που κατείχαν αρχαιότητες από την Ελλάδα, όφειλαν να δίνουν αναφορά στο Αρχηγείο του Στρατού, προκειμένου να καταγραφούν ένα-ένα τα αντικείμενα τα οποία εν συνεχεία μεταφέρονταν στον Πύργο του Λονδίνου. Από εκεί και πέρα, κατόπιν απόφασης, παραδίδονταν σε μουσεία, ανάλογα με τη θεματολογία τους.

«Τα αντικείμενα της Αμφίπολης όπως και πολλά άλλα παραδίδονταν ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, ως ένα “ευχαριστώ” προς τους Βρετανούς και τους Γάλλους στρατιώτες για την βοήθεια που προσέφεραν στο μέτωπο» είπε μεταξύ άλλων ο κ. Wakefield.

Όσον αφορά στις αρχαιότητες της Αμφίπολης, αποκάλυψε ότι η πρώτη σκέψη ήταν να αποδοθούν στο Ιmperial War Museum, «ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έγινε αποδεκτό από τους υπεύθυνους του μουσείου. Αυτό διότι ως Πολεμικό Μουσείο, η θεματολογία μας περιορίζεται περισσότερο σε πολεμικά όπλα, οχήματα κλπ. και όχι σε αντικείμενα τέτοιου είδους που αποκτήθηκαν από δωρεές».

«Δύσκολο να είχε γίνει μια τέτοια συμφωνία»

Το zougla.gr επικοινώνησε με τον γενικό γραμματέα της «Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας» κ. Βασίλη Πετράκο, ο οποίος σημείωσε ότι εκείνη την περίοδο θα ήταν δύσκολο να γίνει μια τέτοιου είδους συμφωνία μεταξύ των ελληνικών Αρχών και της Βρετανίας.

«Το 1916 ο κ. Οικονόμου ήταν έφορος αρχαιοτήτων, όχι προϊστάμενος. Και οι Βρετανοί και οι Γάλλοι πήραν διάφορα αντικείμενα καθώς οι περιοχές δεν ήταν ακόμα στην κατοχή μας. Όλοι πήραν την εποχή εκείνη. Όποιος είχε την κατοχή της περιοχής μπορούσε να πάρει χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Πάντως θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί μια τέτοια συμφωνία. Βέβαια τα στοιχεία για το πώς τα αντικείμενα της Αμφίπολης βρέθηκαν στην κατοχή των Άγγλων θα υπάρχουν στα βιβλία εισαγωγής του μουσείου» ανέφερε ο κ. Πετράκος χαρακτηριστικά.

 http://www.candianews.gr/2014/10/23/ellines-figadefsan-ta-archea-tis-amfipolis/

Zougla.gr

Intact head of sphinx unearthed in Amphipolis

Archaeologists announce discovery of a marble head described as an ‘exquisite work of art’

The team of archaeologists working at the tomb of Amphipolis in northern Greece have unearthed an intact marble head of a sphinx, the Greek culture ministry announced on Tuesday evening.

“It is intact with a slight fracture on the noise,” the ministry said in a written statement, describing it as “as sculpture of exquisite art”. Its length is 60 cm. Archaeologist also said they found fragments of the Sphinx’s wings.

The find follows last week’s discovery of an intricate floor mosaic depicting a bearded horseman with a laurel wreath driving a chariot led by the god Hermes.

The burial site in Amphipolis, discovered in August, is, reportedly, the largest tomb ever revealed in Greece.

GREEK LIFE

Η Guardian υπερ της Επιστροφής!

A message from the campaign ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΛΕΜΜΕΝΩΝ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ. ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ! Η Guardian υπερ της Επιστροφής! Η Helena Smith της Guardian δηλώνει οτι ντρέπεται για την στάση του Βρετανικού Μουσείου και ζητάει την άμεση επιστροφή των Γλυπτών στην Αθήνα. Επί πέντε χρόνια δίναμε στοιχεία για τις θέσεις μας στην εφημερίδα για το απαράδεκτο των ισχυρισμών του Βρετανικού. Το αποτέλεσμα στο άρθρο που θα διαβάσετε. θα ακολουθήσει αντεπίθεση του Βρετανικού...τελευταίες αναλαμπές για ένα μουσείο που βρίσκεται πια στην γωνία με όλο τον κόσμο απέναντι του. Culture Art and design Parthenon marbles As a Briton, I hang my head in shame. We must return the Parthenon marbles Now Amal Clooney has reignited the debate over the Parthenon’s crowning glory, it’s time we rectified a historic wrong. Reunite these ancient sculptures with their home Helena Smith The Observer, Sunday 19 October 2014 Jump to comments (521) The marbles once adorned the Parthenon in Athens Photograph: Peter Walton/Getty Images Almost every day I take a walk around the Acropolis. “Around” is the operative word, because the Greeks have gone to great lengths to unite their Athenian antiquities with a pedestrian path. At the centre of this classical treasure trove stands the craggy outcrop known as the Sacred Rock. As you ascend the walkway, it is what crowns its summit that leaps out at you. For there, amid the pines, is the Parthenon, the greatest temple of all, peerless, incandescent white, the embodiment in marble of the glory that was the Golden Age. Though hacked and fragmented, a haunting shadow of the masterpiece hewn 2,500 years ago, it takes your breath away. A gift to behold under the Attic skies. But something more: the best riposte to any doubt that the Parthenon – or Elgin – marbles, the artworks that once adorned this magisterial edifice – but which have spent the last 200 years displayed in the badly lit British Museum – should be reunited with the place where they were created. I will not hide. In the immortal words of Lord Byron: “I am with Greece.” And so naturally enthused that a squabble that should have been resolved long ago, if logic and common decency had prevailed, has re-erupted with such vigour following Amal Clooney’s visit to Athens last week. That it should take a young Anglo-Lebanese barrister, recently married to a Hollywood star, to reanimate the debate (in a whirl of camera-clicks and flash bulbs), says much about the times we live in. But in stating the obvious – that it is only “just” that the Parthenon sculptures are returned to Greece – the new Mrs Clooney has focused minds. It is more than three decades since the late Melina Mercouri, actress in spirit, Greek by profession, first raised the issue of repatriating the 88 plundered slabs that, thanks to Thomas Bruce, the 7th Earl of Elgin, ended up in exile at the other end of Europe. The carvings, part of a frieze that in beauty and scale are regarded as the high point of classical art, were ripped from the Parthenon when Greece was without voice, a powerless province of the Ottoman empire, and Elgin was ambassador to the Sublime Porte. One of the Parthenon marbles sculptures at the British Museum. Photograph: FACUNDO ARRIZABALAGA/EPA Were a British national monument to suffer the same fate, I dread to think what the reaction would be. But again and again, I have been struck by the equanimity displayed by Athens. With the courtesy that one nation knows for another, the Greeks have trodden a path of conciliation over anger, placation over rancour, humour over hostility. Even now, when the goalposts have been moved again, when a magnificent museum – purpose-built to display the marbles – demolishes any argument left, they advocate a “win-win” situation where Britain does not lose face and, if anything, comes out looking the winner. All the while, they are treated with a dismissiveness that borders on contempt. In the battle to reclaim what is rightfully theirs, the move to explore legal options marks the furthest they have gone yet. The decision to hire Clooney, the youngest in a group that includes the distinguished QCs Geoffrey Robertson and Norman Palmer, reflects what is increasingly being seen as the exhaustion of channels, both political and diplomatic, to resolve the dispute. It is easy to see why. Fifteen months ago, Athens requested that the row be mediated through the offices of Unesco, the United Nations cultural arm, after the organisation changed its rules dealing with stolen cultural property. Fifteen months later, it is still awaiting a response. There is some merit in the argument that as the most significant surviving ancient artworks – and representations of the achievement of classical Athens – this masterwork of narrative in stone is not Greek but universal and, as such, belongs to the world. But the claim, postulated by the British Museum, that they are better positioned in London to “serve world audiences” is to make a nonsense of a lie. The Greeks first asked for the marbles under King Otto, their first king shortly after the nation won independence in 1830, long before Mercouri put the dispute on the map. To brush off that demand as Greek cultural nationalism is patronising in the extreme. To harp on about modern Greeks’ tenuous ties with ancient Hellenic culture is to miss the point. To hide behind the law, as London has done, insisting that it is up to the board of trustees at the British Museum to make decisions on its collections – and add that, even if it wanted to, the institution has no legal power to “deaccession” antiquities – smacks of obfuscation. Greece’s legal case may well be shaky. At the time of the carvings’ removal, the Acropolis was a citadel and Elgin (though this does not justify his mutilation of the monument) would have required a firman, or written decree, to cart them away. To date, it is the one permit that has not been found. But as Heraclitus said: “Everything changes and nothing remains still.” International law moves with the times. It evolves with changing circumstances and in recent years international cultural policies have changed dramatically. We live in a postcolonial age, where attitudes towards disputed items in museum collections have altered significantly and dubious acquisitions policies are increasingly being questioned and returned to countries of origin. Ownership of objects is no longer important and the Greeks are willing to put that issue aside. In this digital age, this era of interconnectedness and mass travel, what is far more important is context, appreciating artworks in their places of birth. Every country, after all, has a right to the heritage that is an inherent part of its cultural identity. And Greece, underlining the importance it attaches to the marbles, has offered all manner of treasure in return. This is not about opening the floodgates (that other fear so often voiced by those who claim the antiquities are better off in London). Athens wants nothing else back – including that other pillaged masterpiece, the Bassae frieze, which in high relief depicts the Greeks fighting the Amazons and is also on display at the British Museum, but on account of staff shortages rarely available for viewing. Indeed, Greece has gone so far as to propose joint curatorship of the marbles through the establishment of a branch of the British Museum, within sight of the Parthenon, on the top floor of the New Acropolis Museum. As a Briton, I hang my head in shame but take heart in what the poet Titos Patrikios, an old friend, calls Greece’s “unbeatable weapon”; the common sense of ordinary Britons who for almost two decades have overwhelmingly endorsed repatriation in successive opinion polls. It was another poet, Yannis Ritsos, who summed up the marbles’ predicament best. “These stones don’t feel at ease with less sky,” he wrote. They needed the luminosity of Attica to be appreciated most. More than anything, the argument for the marbles’ return is as much about scholarship as it is about aesthetics or ethics. To go on advocating that Phidias’s masterpieces are better off in London is, in essence, to argue that the finest carvings of classical times are better amputated and broken up. With some of the antiquities divided between the countries – a huge statue of Poseidon has his upper part in London, his lower part in Athens – that is tantamount to not only denying future generations the simple pleasure of enjoying the marbles in their original context, set against the most perfect temple ever built. It is the equivalent of refusing them the right to view them reunited, as they were meant to be seen. Greece has gone through its darkest hour in recent years. The reunification of the sculptures would be a huge shot in the arm for a nation that in times of difficulty has always stood by Britain. Rarely do we have such opportunities to right a wrong. That opportunity is here now and in the name of everything it stands for, Great Britain should seize the moment. It would, as Stephen Fry put it, be the classiest of acts. _______________ http://www.theguardian.com/artanddesign/2014/oct/19/return-the-elgin-marbles-to-athens-helena-smith

«Αρχαία Ελλάδα: Θεοί, το μεγαλείο και οι ζωντανοί μύθοι» τιτλοφορείται το θέμα – αφιέρωμα που φιλοξενεί το βρετανικό περιοδικό National Geographic Traveller και ξεναγεί τους αναγνώστες του στον Παρθενώνα και τους Δελφούς

     ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ      

Ο Παρθενώνας και οι Δελφοί φιλοξενούνται στο αφιέρωμα
του βρετανικού National Geographic Traveller

Παρθενώνας & Δελφοί στις Χαμένες Πόλεις του National Geographic Traveller

Ο Παρθενώνας και οι Δελφοί φιλοξενούνται στο αφιέρωμα του βρετανικού National Geographic Traveller «Χαμένες πόλεις: οι πιο σημαντικοί αρχαίοι οικισμοί του κόσμου». «Αρχαία Ελλάδα: Θεοί, το μεγαλείο και οι ζωντανοί μύθοι» τιτλοφορείται το θέμα – αφιέρωμα που φιλοξενεί το βρετανικό περιοδικό National Geographic Traveller και ξεναγεί τους αναγνώστες του στον Παρθενώνα και τους Δελφούς.

Ο Μπεν Λέργουιλ ταξίδεψε στην Ελλάδα και περιέγραψε με γλαφυρότητα το ταξίδι του, από τη στιγμή που συναντά τον οδηγό ταξί που τον μεταφέρει στον Ιερό Βράχο και τις οδηγίες που του δίνει, μέχρι τη συνάντηση με την ξεναγό του, που τον μυεί στα μυστήρια της Πυθίας.

_____________________

«Σε μια εποχή που η Ευρώπη ακόμα ζούσε σε καλύβες, ο Περικλής έφτιαξε τους ψηλούς ναούς και τα κομψά αρμονικά κτίρια που μέχρι σήμερα εξάπτουν τη φαντασία».

Σκαρφαλωμένος στο βράχο της Ακρόπολης, ατενίζοντας την αρχαία Αγορά και τους χιλιάδες τουριστών που περνούν στα πόδια του, ο δημοσιογράφος σχολιάζοντας την «Χρυσή εποχή» του Περικλή, σημειώνει: «σε μια εποχή που η Ευρώπη ακόμα ζούσε σε καλύβες, ο Περικλής έφτιαξε τους ψηλούς ναούς και τα κομψά αρμονικά κτίρια που μέχρι σήμερα εξάπτουν τη φαντασία».

Όσο για τους Δελφούς, εντύπωση δεν κάνει μόνο στον δημοσιογράφο η ιστορία της Πυθίας, αλλά και το πρώην μεγαλείο του ίδιου του τόπου και αναφέρεται στα χιλιάδες αναθηματικά χάλκινα αγάλματα που πλαισίωναν τη διαδρομή προς τον κεντρικό ναό αλλά και το στίβο 180 μέτρων που κάθε τέσσερα χρόνια φιλοξενούσε τους Πανελλήνιους Αγώνες.

Το αφιέρωμα ολοκληρώνεται με οδηγίες για το πώς να έρθει κάποιος στην Ελλάδα, για διαμονή κτλ. Ενώ το περιοδικό στο ίδιο αφιέρωμα περιλαμβάνει τους πήλινους στρατιώτες του Ξιάν, στην Κίνα και την Πέτρα της Ιορδανίας.

FEATURES

Lost cities: The world’s greatest ancient settlements

Follow in the footsteps of some of the world’s greatest explorers and discover ancient settlements and lost cities. From Delphi in Greece to the Terracotta Warriors and the iconic Petra — they’re the stuff of travel legend

By Ben Lerwill. Published on 7th August 2014

The ruins of a theatre in the ancient city of Delphi, Greece. Image: Getty.

Ancient Greece: Gods, grandeur & lasting legends

“You have to be quiet, and go into yourself,” says Thomas, my Greek taxi driver, accelerating hard through an amber traffic light. “That’s how to appreciate the ruins. Sometimes I stand there, and for a minute it’s like I’m in ancient times. I can see the colours and hear the crowds.”

During our drive into town, Thomas has also eulogised the Greek alphabet (“like a prayer to Apollo”) and shared his theory on how the country survived the economic crisis (“It was the light — the sun never abandoned us.”). As airport transfers go, it’s more thought-provoking than most. But then Greece is a one-off destination. I’m here to visit two of its key classical sites, beginning in the city that gave the world democracy. Modern-day Athens remains a singular sight, with the temple-topped crag of the Acropolis rising high above the souvlaki (grilled fast food) shops and market stalls of the streets below.

It’s almost 2,500 years since the celebrated statesman Pericles rebuilt the city after a series of wars with Persia and ushered in its so-called Golden Age. At a time when much of Europe was still scratching around in hovels, he commissioned the lofty temples and neatly proportioned buildings that still capture the imagination today.

The Parthenon is, of course, the best known of these, and when I climb the Acropolis to see it up close it’s a reminder of just how familiar its much-imitated columns have become. Its evolution from Greek temple into scaffold-clad tourist magnet has been eventful — it’s also seen service as a Byzantine church, Frankish cathedral, Turkish mosque and gunpowder store — but its earliest incarnation is the most evocative.

No less stirring is the view it grants of the city, radiating out to accommodate more than three million people. I look down on the ruins of the ancient Agora, the former heart of Athens, where Socrates, Plato and Aristotle held forth. The crumbled walls once formed libraries, shrines and fountain houses.

I head next into the foothills of Mount Parnassus, three hours north of Athens, to visit the archaeological site of Delphi. For a long time it was considered the centre of the world. “In legend, Zeus released two eagles from different ends of the earth to meet at its midpoint,” says my guide, Georgia. “They came together in the skies right here.”

The setting is a rousing one — huge limestone bluffs loom overhead, spring wildflowers nod, and the vast valley floor is blanketed in olive groves. It’s suitably momentous, given the site’s past. For over 1,000 years, leaders, dignitaries and warriors came to this remote spot to present offerings and ask questions of the Delphi oracle, a local woman who, it was believed, acted as the gods’ mouthpiece.

“It was usually a woman over 50,” explains Georgia, as we pick our way through the remains covering the hillside. “When one died, another local woman was always appointed. She sat on a golden tripod above a gap in the rocks that emitted vapours, and this gave her divine power. But scientists today think the gases were probably methane, ethane and ethylene. So really, she was high. And like all astrologers, her prophecies were always very ambiguous.”

If the spiritual validity of the oracle is easy to mock, there’s no doubting the former splendour of the site itself. Thousands of votive bronze statues once lined the route up to the main temple, whose pillars were topped with sculpted figures.

When Georgia leaves, I climb to the top of the site where, beyond clusters of pines, an ancient, 180 metre-long athletics arena sits under a cliff face. I’m alone. The arena was levelled in the fifth century BC and is still banked by stone seating. Delphi hosted the Panhellenic Games here every four years, when thousands thronged the stadium. I remember Thomas’s advice and, above the warm breeze, I try to hear the crowd.

MORE INFO

Suits: Travellers in search of a short-haul, world-class cultural break.
Details: discovergreece.comHow to do it: Travel Republic has a four-night break to Greece in mid-September from £431 per person, based on return flights with Aegean Airlines and two nights at the Herodion Hotel in Athens. Travel to, and accommodation in, Delphi is extra (it currently offers the Iniohos hotel in Delphi from £15 a night). travelrepublic.co.ukAlternative: At the western end of the Peleponnese, Olympia hosted the original Olympic Games every four years and still hangs heavy with atmosphere.

_____________

* http://www.thetoc.gr/taksidia/article/parthenwnas--delfoi-stis-xamenes-poleis-tou-national-geographic-traveller
* http://edstellados.blogspot.gr/
* http://natgeotraveller.co.uk/smart-travel/features/lost-cities-discover-worlds-greatest-ancient-settlements/

Πίεση για τα Μάρμαρα μέσω της Ουνέσκο.

         UNESCO         

Κερδήθηκε μία μάχη χθες το βράδυ στα κεντρικά γραφεία της UNESCO, στο Παρίσι, μετά την ομόφωνη σύσταση της διακυβερνητικής επιτροπής του διεθνούς οργανισμού προς την Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία να τον αποδεχθούν ως επίσημο διαμεσολαβητή για το θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνα.
Η ελληνική πλευρά αναζητούσε τρόπους για να μετατρέψει το αίτημα για την επιστροφή των Μαρμάρων από διμερές σε διεθνές, και η χθεσινή προτροπή ενός οργανισμού με την αίγλη της UNESCO ανοίγει κάποιο δρόμο.
Ωστόσο, η Μεγάλη Βρετανία, που εκπροσωπήθηκε από τον υποδιευθυντή του Βρετανικού Μουσείου, δεν είναι υποχρεωμένη να αποδεχθεί τη διαιτησία. Προστίθεται, παρ’ όλ’ αυτά, ένας επιπλέον μοχλός πίεσης.
Επιδίωξη της ελληνικής πλευράς, η οποία στη συγκεκριμένη συνάντηση μετείχε ως παρατηρήτρια, είναι η Μεγάλη Βρετανία να δεχθεί να συμμετάσχει στην επίσημη διαδικασία διαμεσολάβησης για την επίλυση του ζητήματος.
Για τον σκοπό αυτό η ελληνική κυβέρνηση έχει ζητήσει από τα κύρια κράτη-μέλη της επιτροπής να ασκήσουν πίεση στη βρετανική κυβέρνηση.
«O στόχος της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ακριβώς να εκδοθεί ανακοινωθέν, με το οποίο τρίτες χώρες θα προτρέπουν τη Μεγάλη Βρετανία να αποδεχθεί τη διαδικασία της διαμεσολάβησης», δήλωσε στην «Κ» ο υπουργός Πολιτισμού, Κωνσταντίνος Τασούλας.

Πριν από ένα χρόνο, και κατόπιν αιτήματος του τότε υπουργού Πολιτισμού, Πάνου Παναγιωτόπουλου, η UNESCO είχε αποστείλει επιστολή στη βρετανική κυβέρνηση και στον διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου, ενημερώνοντάς τους για το αίτημα της Ελλάδας – να ενεργοποιηθεί, δηλαδή, ο θεσμός της διαμεσολάβησης από την UNESCO για τη διευθέτηση του ζητήματος των Γλυπτών.

Από το 1987, τα Μάρμαρα του Παρθενώνα βρίσκονται σταθερά στη διάταξη κάθε συνεδρίασης της επιτροπής για την προώθηση πολιτιστικών αγαθών στις χώρες προέλευσής τους. Εντούτοις, ο θεσμός της διαμεσολάβησης για την επίλυση πολιτιστικών διαφορών δεν έχει ενεργοποιηθεί ποτέ στην ιστορία του οργανισμού.

Ανούσιος θόρυβος

Επίσημη απάντηση σε χθεσινό δημοσίευμα του ξένου Τύπου με τίτλο «H Ακρόπολη στην Αθήνα καταρρέει, λένε οι αρχαιολόγοι», εξέδωσε το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού. Υπογραμμίζοντας ότι «το άρθρο δεν αντανακλά την πραγματικότητα», ο προϊστάμενος της Α΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Κωνσταντίνος Κίσσας, διευκρινίζει ότι η μόνη «κατάρρευση» που έχει παρατηρηθεί στο μνημείο τα τελευταία χρόνια είναι η αποκόλληση ενός θραύσματος, μήκους 60 εκ., μετά τις έντονες βροχοπτώσεις του περασμένου χειμώνα. Επισημαίνει, μάλιστα, ότι η σχετική πρόταση αποκατάστασης έχει ήδη λάβει την έγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.

ΠΗΓΗ: www.kathimerini.gr

 — μαζί με ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΝΕΑ